حکایت سال های نون.الف

جد بزرگوار در خانه ی سبز یک فیلسوف بود.می گفت عکس نگیرین.نذارین جلو چشمتون باشه از دست رفته ها.خسران ها رو ثبت نکنید.از آدما تا صحت و سلامتی و زمان و خاطرات.عکس ثبت زمانی ست که داره بی صدا رد می شه و کی تا به حال از رد شدنش خیری دیده که بشر؟راس می گفت.عکس نباید گرفت.لحظه ها و آدم ها را در نباید در واهه ای خشکوند.آدم ها باید نرم و سیال بیان و برن.بگن افسانه ای و در خواب بشن.بی هیچ ردی.بی هیچ حسرتی.بی هیچ نشانه ای.انگار از روز اول نبودن.اومدن قصه شونو تک تک خوندن و بعد هم به هیچ پیوستن.نه فرسوده شدن نه به زوال رفتن نه به دست آوردن که از دست بدن.انگار در گوش فلک قصه ای پچ پچ کردن و به زنجیره ی هیچ پیوستن